Parco della Musica

25 kwietnia 2023 0 komentarzy

Audytorium „Parco della Musica” to wielofunkcyjny kompleks, powstały w 2002 r. w Parioli, północnej dzielnicy Rzymu. Architekt Renzo Piano zaprojektował to miejsce z przeznaczeniem dla sztuki. Tak też, w tym „raju artystów”, ze względu na jakość wykonania, wszechstronność i rozmiar jest tu organizowane mnóstwo imprez artystycznych dla każdego rodzaju publiczności. Z architektonicznego punktu widzenia kompleks uważany jest za najważniejszą budowlę w stolicy powstałą od początku lat 60.

Parco della Musica to trzy główne muzyczne sale, które to z dystansu przypominają chrząszcze w szarych pancerzach. Ponadto niektóre części i intrygujące kształty audytorium są odwzorowaniem różnych instrumentów muzycznych. Wśród „muzycznych pudeł” największy to Santa Cecillia, posiadający 2800 miejsc dla widzów, średnia sala, Sinopoli ma ich 1200. Najbardziej kameralną jest Petrassi, mogąca pomieścić jedynie 750 osób. Wszystkie one umiejscowione są symetrycznie i promieniście wokół amfiteatru „la Cavea”, czwartego muzycznego holu na świeżym powietrzu, mogącego pomieścić 3000 widzów. Wszystkie trzy sale muzyczne połączone są ciągłym lobby.

W skład całego kompleksu wchodzą także, m.in. sale prób i nagrań, pracownie, muzeum instrumentów muzycznych oraz biblioteka muzyczna. Główne wejście prowadzi przez przeszklony pasaż z dostępem do popularnych miejsc publicznych, takich jak sklepy i restauracje. Z drugiej strony natomiast znajduje się kameralny park z placami zabaw i trawiastymi łąkami, stanowiący swojego rodzaju cichy bufor między całym audytorium a miastem.

Zarówno pod względem architektonicznym, jak i konstrukcyjnym hale są oddzielone od siebie w celu poprawy ich właściwości akustycznych. Dwie mniejsze mają ortogonalną geometrię, podczas gdy większa przyjmuje schemat wielokąta. To właśnie duże audytorium jest wykorzystywane do koncertów symfonicznych. W celu uzyskania optymalnych warunków akustycznych z sufitu zwisają ogromne „poduszki”, których rolą jest rozbijanie dźwięku. Za to sale Sinopoli i Petrassi posiadają systemy mechaniczne, które umożliwiają przesuwanie siedzeń, sufitów i scen, co daje im dużą wszechstronność w dostosowywaniu się do wymagań muzyków. Dodatkowo właściwą akustykę zapewniają wykończenia wnętrz, a mianowicie ciemna boazeria z wiśni amerykańskiej.

Wszystkie budynki powstały ze specjalnie wyselekcjonowanych materiałów, których dodatkowo kolory i faktura nawiązują do rzymskiej tradycji. Na przykład stopnie amfiteatru, wszystkie foyer i wejścia zostały wyłożone płytami z klasycznego, jasnego marmuru zwanego trawertynem, a do powierzchni pionowych użyto ręcznie robionej, cienkiej czerwonej cegły rzymskiej. Dach składa się z ołowianej okładziny, która spoczywa na mieszanej konstrukcji z laminowanych belek drewnianych i stalowych żeber, a jego kształt ameby kontrastuje z surową geometrią ceglanych ścian wyznaczających hale. Choć ta współcześnie wyglądająca zabudowana forma jest nieco wyjątkowa dla Rzymu, to zdecydowanie Renzo Piano udało się uchwycić strukturą istotę kultury i tradycji rzymskiej.

Dodane w kategorii: Architektura nowożytna, Ciekawe budynki