Cuda architektoniczne

Architektura rokoko

7 października 2020 0 komentarzy

Rokoko to nurt w sztuce, szczególnie w architekturze wnętrz, który występował w Europie w latach 1720-1790. Rokoko bywa uznawane za końcówkę baroku, choć było mocno przeciwstawne do brakowej stylistyki, zwłaszcza monumentalizmu. Bardziej kameralny, delikatny i dekoracyjny styl najsilniej rozwinął się we Francji, ale wiele budowli i wnętrz rokoko można do dziś podziwiać w Niemczech, Austrii, Rosji oraz w Polsce.

Największy rozkwit rokoko przypada na okres panowania Ludwika XV, gdy we wnętrzach pojawiło się znacznie więcej dekoracji. A zamiast ogromnych rezydencji zaczęto budować mniejsze pałacyki oraz wille. Przykładem francuskiego budynku w stylu rokoko jest Hôtel de Soubise, który wybudowano około 1740 roku. Projekt przygotował słynny architekt, Pierre-Alexis Delamair. Innym przykładem architektury rokoko jest Petit Trianon na Wersalu, którego autorem jest Ange-Jacques Gabriel. Nowy trend szybko pojawił się w innych częściach Europy, m.in. w Bawarii, Prusach, Austrii, Saksonii oraz na Śląsku i w Rosji.

Delikatne i pastelowe barwy, asymetryczne ornamentyka, zdobienia w kształcie roślin czy muszli oraz egzotyczne motywy stały się modne w wielu częściach Niemiec. Słynny pałac Zwinger w Dreźnie zaprojektował Matthäus Daniel Pöppelmann, który uznawany jest inicjatora nowego stylu na terenach Saksonii. Natomiast w Bawarii została przebudowana Rezydencja w Monachium, wokół której powstał przepiękny kompleks parkowo-ogrodowy. Innymi przykładami architektury rokoko są kościoły w Steinhausen an der Rottum, w Günzburgu oraz Wies. Prekursorem rosyjskiego rokoko w architekturze świeckiej był Bartolomeo Rastrelli, bo już w 1720 roku wybudowano cerkiew Aleksandra Newskiego, której projekt został opracowany przez Teodora Schwertfegera. Natomiast większość budynków Rastrelliego została zniszczona, zachowała się jedynie cerkiew św. Andrzeja w Kijowie, gdzie dostrzega się też elementy bizantyńskie i barokowe.

W Rzeczypospolitej Polskiej za początek rokoko uznaje się okres między 1732 a 1735 rokiem, gdy powstała specjalna dekoracja w Pałacu w Puławach, którą stworzyli Zofia Sieniawska z mężem Augustem Czartoryskim. Kolejne wnętrze w stylu rokoko pojawiło się w pałacu w Warszawie, a następnie w Wilnie. Do największych polskich architektów z tego okresu zaliczyć można Jana Krzysztofa Glaubitza, który stworzył projekt wieleńskiego kościoła św. Katarzyny, będącego przyjściem z baroku do rokoko. Styl rokoko widoczny jest również w dekoracji bramy klasztoru Bazylianów oraz w fasadzie kościoła Bazylianów w Berezweczu.

Dodane w kategorii: Style architektoniczne

Poprzedni artykuł

Następny artykuł

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany/ Wymagane pola oznaczone gwiazdką *